การประยุกต์ใช้ปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียง

1.ความพอประมาณ

คนในชุมชนรู้จักและภูมิใจในอัตลักษณ์ของตนเอง ดำรงวิถีชีวิตบนพื้นฐานวัฒนธรรมไท-อีสาน จึงทำให้มีรากฐานที่แข็งแรง คนไม่อพยพย้ายถิ่นฐานไปทำงานนอกชุมชน เพราะสามารถดำเนินชีวิตอยู่ในชุมชนได้ตามอัตภาพ ประกอบกับมีความเชื่อ ทัศนคติ และวัฒนธรรม ประเพณี ทำให้คนในชุมชนมีค่านิยมรักบ้านเกิด และร่วมกันอนุรักษ์ภูมิปัญญาท้องถิ่น 

2. ความมีเหตุผล 

ชาวบ้านมีภูมิปัญญาท้องถิ่นที่สืบทอดมาหลายรุ่นด้านการทอผ้าไหม และการผลิตเครื่องดนตรีพื้นบ้านอีสาน ได้แก่ แคนและโหวด รวมถึงองค์ความรู้ท้องถิ่นอื่นๆ เช่น หมอเป่าต่อกระดูก ผู้นำทางศาสนา หมอดูฤกษ์ดูยาม หมอสูตรขวัญ ทำขวัญ ดูแลศาลเจ้าปู่ประจำหมู่บ้าน และการทำเครื่องมือจับสัตว์น้ำ เช่น แห ข้อง ไซ และลอบ เป็นทุนทางวัฒนธรรมที่นำมาซึ่งความภาคภูมิใจของคนในชุมชน และรู้จักนำมาปรับใช้พัฒนาให้เกิดประโยชน์ต่อชุมชน โดยมีการจัดทำแผนชุมชน เป็นแนวทางการพัฒนาและจัดกิจกรรมที่สร้างความสามัคคี สร้างประโยชน์สาธารณะ สร้างสิ่งแวดล้อมและสวัสดิการต่างๆ ให้แก่คนในชุมชน

3. ความมีภูมิคุ้มกัน 

ในระดับครัวเรือน มีการส่งเสริมการเก็บออมและทำบัญชีครัวเรือน ในระดับชุมชนมีความสมานสามัคคี เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ และมีความภาคภูมิใจในอัตลักษณ์ชาวไท-อีสาน ซึ่งเป็นภูมิคุ้มกันสำคัญที่ช่วยพยุงชุมชนให้เข้มแข็ง รวมทั้งมีการจัดตั้งกลุ่มอาชีพและกิจกรรมที่หลากหลาย เช่น กลุ่มปลูกไผ่ ลูกแคนท่าเรือ กลุ่มอนุรักษ์ป่าดอนปู่ตา เป็นต้น มีภูมิคุ้มกันด้านทรัพยากรโดยผสมผสานการรักษาป่าชุมชนกับความเชื่อท้องถิ่น โดยปลูกฝังความเชื่อมาช้านานว่า ป่าดอนปู่ตาเป็นป่าศักดิ์สิทธิ์ ผู้ใดบุกรุกหรือเข้าไปตัดไม้ แม้จะเป็นไม้เล็กๆ เพื่อใช้ทำฟืน ผู้นั้นจะมีอันตราย ทำให้ชุมชนบ้านท่าเรือสามารถรักษาสภาพของป่าดอนปู่ตามาได้จนถึงปัจจุบัน

4. ความรู้ 

มีการจัดทำเวทีประชาคม รวบรวมข้อมูลอย่างรอบด้านทำแผนชุมชน ซึ่งสะท้อนถึงการใช้ข้อมูลและความรู้ในการวางแผนพัฒนาชุมชน และใช้ข้อมูล จปฐ./กชช. 2 ค มีการเรียนรู้หลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงและนำมาปฏิบัติ มีการรวบรวมองค์ความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นและนำมาเป็นจุดแข็งในการพัฒนาชุมชน พร้อมทั้งสนับสนุนการฝึกอบรมอาชีพให้แก่ชาวบ้าน เพื่อเพิ่มทักษะและรายได้เสริมให้กับครอบครัว

5. คุณธรรม

ส่งเสริมกิจกรรมคุณธรรมจริยธรรมของชุมชนอย่างต่อเนื่อง เช่น การปฏิบัติศาสนกิจ งานบุญประเพณี กิจกรรม ลด ละ เลิก อบายมุข การสืบสานวัฒนธรรมประเพณีในโรงเรียน และการยกย่องผู้สูงอายุที่มีคุณธรรมเป็นบุคคลตัวอย่างในชุมชน นอกจากนี้ มีการบริหารจัดการที่โปร่งใส ตรวจสอบได้ และแก้ไขข้อบกพร่องอย่างสม่ำเสมอ